Blog: Toegevoegde waarde
Max Daniël heet hij. Geboren in Indonesië. Zestig jaar. Hij is politiecommissaris Noord-Nederland en algemeen commandant van de Nationale Staf Grootschalig Bijzonder Onderzoek (NSGBO) asielstromen en mensensmokkel. En hij is, samen met collega’s van de nationale politie lid van de -onafhankelijke- denktank Pharresia, Grieks voor ‘vrijmoedig’.
Max Daniël is mijn held van de afgelopen week. Met zijn belangwekkende pleidooi in een prachtig, persoonlijk vraaggesprek in de Volkskrant voor meer biculturele agenten bij de politie, die volgens hem én mij ‘te wit’ is, steekt hij zijn nek ver uit. Zo taxeerde de Volkskrant dat kennelijk ook want een samenvatting van zijn betoog vormde de opening van de voorpagina.
Max Daniël wil niet alleen meer ‘bi’ op straat maar ook in de top van de politie waar hij best nog wel alleen is. De politie, vindt hij, is geen goede afspiegeling van de samenleving. Met meer biculturele politiemensen erbij ontstaat meer en beter contact en begrip. Dat geldt wat mij betreft net zo goed voor het onderwijs en bij de gemeente. Want in de samenleving en dus ook op scholen neemt de veelkleurigheid toe en het is zaak om kennis en begrip juist daar te vergroten en te behouden.
En nee, dit betekent niet, zoals ik op social media veelvuldig zag, dat Max Daniël en ik meer Turken in het blauw willen hijsen, Surinamers voor de klas neerzetten of Marokkanen in het raadhuis willen zien werken ten koste van beter gekwalificeerde witte agenten, leerkrachten of ambtenaren. Want natuurlijk moeten Max Daniël zelf, zijn witte collega’s en alle leerkrachten en ambtenaren ongeacht hun afkomst aan alle eisen voldoen die zijn verbonden aan de functies die ze vervullen.
Max Daniël stelt niet de kwaliteitsstandaard ter discussie. Hij zegt niet dat die voor een niet-witte agent wat minder hoeft te gelden. Er is geen sprake van een keuze tussen etniciteit en kwaliteit. Waar het om gáát is de toegevoegde waarde van de biculturele agent, leerkracht of ambtenaar. Een man of vrouw die is opgegroeid in twee werelden, kent het beste én het slechtste van beide en kan daarom beter uit de voeten in het diverse Nederland. Hij of zij brengt eigen ervaringen mee die iets toevoegen en voor beter begrip, contact en herkenning zorgen op straat, in de klas en in het gemeentehuis. En dat is nodig.
En Max Daniël maakt al jarenlang mee dat zijn verhaal in no time wordt verengd tot een discussie over racisme en discriminatie. Op social media was en is te zien dat op een pleidooi voor de instroom van biculturele politiemensen, leerkrachten, ambtenaren etc. inderdaad zo wordt gereageerd. Max Daniël vindt echter helemaal niet dat de politie racistische trekken vertoont, zich schuldig maakt aan discriminatie en dat moet tegengaan door agenten met een kleurtje aan te nemen. Dat is niet zijn verhaal.
Hij betoogt wél dat er meer nodig is dan een louter rationele argumentatie tegenover de klachten over racisme en discriminatie binnen én over de politie-organisatie. Rationeel is uit te leggen dat de kans statistisch groter is dat de aangehouden Marokkaan in een superstrakke bolide iets op zijn kerfstok heeft. De emoties die dit oproept zijn -begrijpelijk- intens. Het zijn vaak emoties die verdeeldheid zaaien. Ook tussen de biculturele agent en zijn familie en vrienden die hem ter verantwoording roepen: “aan welke kant sta jij eigenlijk?”.
Met je ene been in de ene wereld en met je andere been in de andere wereld staan en toch overeind blijven, dat is dan de kunst. En biculturele agenten, leerkrachten en ambtenaren verstaan die als geen ander. Niet dankzij hun opleiding maar door wie en wat ze zijn. Dat is hun toegevoegde waarde. Als je dat kunt zien, begrijp je het pleidooi van Max Daniël en velen met hem. Dan begrijp je ook de noodzaak en de urgentie die hij voelt om dit over het voetlicht te krijgen. Net als ik.
Marjolein Steffens-van de Water
