Column – Aylan Kurdi
Huilen.
Dat moesten wij bij ons thuis.
Het kleine ventje. 3 jaar. Aangespoeld.
Nog geen week geleden had ik samen met andere raadsleden een debattraining. We ‘leerden’ debatteren. Er werd een onderwerp gekozen. ‘Iets actueels’, werd voorgesteld. Het werd een onderwerp over het openen van een asielzoekerscentrum in een van de kleinste kernen in Haarlemmermeer. Voorstanders en tegenstanders werden ingedeeld. Het hoort bij ‘het spel’ om er van te leren.
We leerden, dat door middel van (ver)beeldend materiaal mensen meer versterkt een beeld krijgen van hetgeen je bedoelt, wilt aanpakken, aandacht voor wilt hebben of oplossingen mee wilt realiseren.
How less did I know.
Ik was ‘voor’ en had respect voor mijn collega’s die ‘tegen’ moesten spelen. Ik geef het je te doen; ergens ‘voor’ zijn maar ‘tegen’ moeten bepleiten.
In mijn betoog refereerde ik aan iets dat ik enkele weken geleden op televisie had gezien. Het kleine jongetje dat met zijn buikje naar beneden in de zee dreef. Gevlucht. Tevergeefs. Enkele dagen erna zag ik het emotionele fragment van de vader die huilend op zijn knieën op de grond zat met voor zich zijn drie dode kindjes. Kussend. De man die níet op de boot was gestapt, maar was gebleven in zijn land. Niet gevlucht. Tevergeefs.
En dan gisteren de beelden van het Syrische jongetje.
Het stopt niet. Ik ben er van overtuigd dat hetgeen nu gebeurt in onze wereld pas het begin is. Net zoals na de Tweede Wereldoorlog, net zoals na 9/11, net zoals na de crisis in 2008 wordt het nooit meer zoals het was. En zo denk ik er met betrekking tot de vluchtelingen ook over. De huidige ontwikkelingen zijn mijns inziens nog maar het topje van de ijsberg. Dit zijn de pioniers. Net zoals mijn voorouders dat ooit zelf waren. Wegtrekkend uit instabiele gebieden om een betere toekomst te realiseren.
En kom bij mij niet aan met ‘gelukzoekers’.
Wie ben ik om hen te weigeren, de rug toe te keren, mijn ogen te sluiten.
Omdat ik het lot uit de loterij heb getrokken om geboren te zijn in Nederland? Mag ik daar de rechten aan ontlenen om anderen te weigeren?
We moeten actie ondernemen, ons er op inrichten om pro-actief naar oplossingen te zoeken. En dat begint dat wij de eerste hiërarchische organische en lichamelijke levensbehoefte van Maslow dienen te bieden: kunnen slapen, kunnen eten, kunnen drinken en het kunnen uitscheiden van ontlasting op een menswaardige manier. Van daaruit gaan we ‘samen’ verder. Waar een wil is, is een weg.
En ja, als dat betekent dat ik persoonlijk iemand moet opvangen, dan doe ik dat. Punt.
Waarom? Om anderen net zo goed de kans te geven om aan een positief toekomstperspectief te kunnen bouwen.
Brigitte van der Erve
