Column: Van wanhoop naar hoop
Happy new year! Daarmee wilde ik deze column beginnen. Maar te midden van alle nieuwjaarsrecepties met oprechte gelukwensen kwam daar op 7 januari het nieuws uit Parijs. Wat voor begin van het nieuwe jaar is dit? In wat voor maatschappij leven wij? En wat staat ons te wachten?
Op mijn werkplek in de Terminal van Schiphol zie ik verslagen en verbijsterde gezichten van collega’s en word ik overmand door flashbacks van 11 september 2001. Urenlang wezenloos en aan de grond genageld met elkaar staren naar TV-schermen. “Dit kan toch niet waar zijn!”.
De afschuwelijke beelden van de aanslag op het satirische weekblad Charlie Hebdo en de Joodse supermarkt met een vreselijk en evenzo triest einde. Tegelijkertijd een barbaarse daad in Nigeria waar 2000 mensen, voornamelijk vrouwen en kinderen, zijn vermoord door de terroristische groepering BokoHaram. Ook deze terroristische daad verdient onze verontwaardiging.
Politiek Nederland staat er de day-after verslagen bij. Actualiteitenprogramma’s vullen zich met experts op zoek naar de waarheid en duwen en trekken om de beeldvorming te beïnvloeden. Op social media lopen meningen uiteen van respectvol tot verderfelijk en zelfs schofterig.
Lokale politici en sympathisanten van een lokale Haarlemmermeerse oppositiepartij die veilig achter de tablet of telefoon zuigend en polariserend de moslimgemeenschap in Haarlemmermeer oproepen om afkeuring van deze daad tot uiting te brengen. Suggestief en vingerwijzend en bij voorbaat al het beeld neerzettend als de kwade genius.
Donderdagavond waren veel Haarlemmermeerders getuige van hoop en saamhorigheid van de verschrikkelijke gebeurtenissen in Parijs. Rake en kippenvel-bezorgende toespraken van Burgemeester Theo Weterings, Leo Mesman en Hamza Akkar brachten saamhorigheid en hoop. De moslimgemeenschap was in groten getale aanwezig om solidariteit te betonen. De twitterende en polariserende lokale oppositiepartij– c.q. raadsleden zie je dan niet…
Die hoop kreeg afgelopen zondag een vervolg met massale solidariteit en uitingen van saamhorigheid wereldwijd. Van Beiroet tot Melbourne gingen de mensen de straat op om het recht om vrije meningsuiting te claimen en/of te beschermen. Hoop ook door de komst van wereldleiders bij de betoging in Parijs. Een aantal van hen wordt hypocrisie verweten. Maar we kunnen deze leiders vanaf nu altijd herinneren aan de boodschap die zij steunden.
De vraag waar ik mee worstel is: wat kunnen wij nog doen om onze vrijheid van meningsuiting en recht op leven te beschermen? Na de bijeenkomst sprak ik een aantal jongeren op het van Stamplein. Een van hen zei: kunt u ons uitleggen welke meerwaarde het heeft om andere bevolkingsgroepen, religies in welke vorm dan ook te beledigen? Ik antwoordde dat vrije meningsuiting geen legitimiteit vormt om mensen dan maar te vermoorden. Toen ik thuis kwam dacht ik bij mijzelf:
“Zijn er grenzen aan het recht op vrije meningsuiting of mogen wij roepen wat wij willen?”
Ik denk het wel: schofferen, beledigen en discrimineren zijn grensoverschrijdend en passen niet in ons verworven recht.
Ik eindig alsnog met u een HAPpy Nieuwjaar en gezond en democratisch 2015 toe te wensen.
Met vriendelijke groet,
Johan Rip
