Grote verbinders

,,Het kan altijd erger. Sommige kinderen halen zes niet eens.’’ De woorden van de vader van Tijn openden de deuren van het Glazen Huis in Breda. En daarna de harten van talloze Nederlanders.
Er werd een nagellakrun ontketend waarmee de Etossen en Kruidvatten van dit land hun kerstomzet flink konden laten pieken. Het verhaal van het lieve, lakkende zesjarige mannetje zorgde voor 2,5 miljoen euro van de totaalopbrengst van Serious Request van dit jaar, 8,7 miljoen euro.
Al dit geld is bedoeld voor 900.000 kinderen in Afrikaanse landen die anders aan een longontsteking zouden bezwijken. Een ziekte die goed is te bestrijden.
In tegenstelling tot de hersenstamkanker van Tijn. De kans is groot dat Tijn de volgende Serious Request niet haalt. Die wetenschap is voor zijn miljoenen bewonderaars onverteerbaar. Laat staan voor zijn ouders. Een kleine jongen, een grote verbinder.

Waren zij inwoners van Haarlemmermeer geweest dan was Tijn bezocht door één van de collegeleden, misschien wel alle zeven, in het kader van de Meer voor Elkaar-toer die eerder dit jaar is begonnen. Daarmee wil het college inwoners die een bijdrage leveren aan de zorg, sociale samenhang of ondersteuning in een wijk of dorp, stimuleren en waarderen.
De muggenzifter zegt natuurlijk: Tijn helpt geen inwoners maar kinderen in Afrika. Ik zeg op mijn beurt: zijn actie heeft in een mum van tijd gezorgd voor een ongekende sociale samenhang. Nog niet eerder is er iemand in geslaagd om zowel Geert Wilders als Jesse Klaver, zowel Marco Borsato als DJ Hardwell, zowel Ricardo Verhoeven als Patricia Paay én Johan Rip aan de nagellak te krijgen. Dat zijn geen Haarlemmermeerders, zegt de muggenzifter. Paay, Rip en ik wel, zeg ik dan. En ik weet zéker dat veel andere inwoners ook hebben gelakt. Voor Tijn.

Toch is zo’n bezoek van het college aan Tijn geen goed idee. Dat zou namelijk mosterd na de maaltijd zijn. Bestuurders of andere bobo’s hoeven Tijns actie niet te promoten of bekendheid te geven. Dat heeft hij zelf al fantastisch gedaan!

Die vlieger gaat niet op voor een groep leerlingen van het Hoofdvaart College die ik kort geleden ontmoette in het kader van Peer2Peer.
Zij zijn buddy van medeleerlingen van wie de ouders statushouders zijn. Gewoon omdat ze willen en kunnen helpen om hun schoolgenoten een zachte landing te laten maken in ons schoolsysteem, ons verenigingsleven, kortom onze leefwereld.
Niet direct een heldendaad maar wel iets om trots op te zijn, en zeker een pluim waard. Die heb ik ze dan ook gegeven, de Meer-voor-Elkaar-pluim. Ik hoop dat hun voorbeeld wordt gevolgd. Massaal.
Je hand uitsteken naar een ander, elkaar helpen, verbinden. Dát doen deze jongeren. Omdat ze dat willen doen. Grote verbinders met een groot hart.
Daar hebben we er meer van nodig..

Marjolein Steffens-van de Water