Iedereen z’n eigen ego-trip?
Ik hou van kleur. En van veelkleurigheid. En dan bedoel ik geen vijftig tinten grijs maar echte kleurverschillen. Zo kan ik van foto’s van regenbogen geen genoeg krijgen. Het moet haast wel zo zijn dat mijn liefde en strijdlust voor diversiteit en het behoud ervan in de samenleving daarmee te maken hebben. En het is natuurlijk ook niet per ongeluk dat ik als wethouder verantwoordelijk ben voor het doelgroepenbeleid en ernaar streef dat iedere inwoner ongeacht afkomst, religie, seksuele voorkeur of fysieke of geestelijke beperking in Haarlemmermeer meetelt en meedoet.
De laatste tijd lijkt het echter wel of veelkleurigheid een schandvlek is. Neem nou de gewéldige cartoon over de uitslag van de Tweede Kamer verkiezingen op 15 maart 2017 van Ruben L. Oppenheimer eerder deze week.
Hij heeft een zeer veelkleurige cirkeldiagram getekend waarvan ongeveer een kwart bruin is. Dat zijn de zetels voor de PVV. De resterende driekwart is opgedeeld in talloze flinterdunne maar felgekleurde lijntjes. Zij laten de schrikbarend lage zetelaantallen zien voor partijen als Zwarte Piet Moet Blijven, Partij voor Ongebonden Dieren, Groep Johan Derksen, Youps Belang, Ajax, Ajax 2, Partij voor mensen die Bert heten en Miranda Simons (geen familie van).
Een lust voor mijn oog die veelkleurige cirkel, al had dat bruin wel wat minder gemogen. Maar ondanks al die grappen en grollen, ontkom je niet aan de boodschap: we zijn te ver doorgeschoten met diversiteit in het politieke landschap. Er gaat geen dag voorbij of er wordt een partij opgericht of er splitst zich een volksvertegenwoordiger van zijn of haar fractie af en begint voor zichzelf. Er zijn nu zelfs zo veel partijen dat het een helse klus wordt om een fatsoenlijk stembiljet in elkaar te flansen, las ik net. En dan heb ik het maar niet over al die stemmentellers.
Van verschillende kanten klinken pleidooien voor het opwerpen van kiesdrempels, voor het verminderen van het budget, spreektijd en ondersteuning van ‘zetelrovers’ (niet mijn woord) want zij ‘bedreigen’ (weer niet mijn woord) de democratie, net als de ‘algoritmes van Facebook’, aldus eurocommissaris Frans Timmermans.
Maar is dat nou het antwoord op de vraag van teleurgestelde kiezers? Ik denk het niet. Een politicus mag niet weg kijken van terechte onvrede van veel kiezers over geslonken invloed, over gebroken beloftes of het negeren van referendum-uitslagen.
Volgens mij moeten politici dus naar zichzelf kijken. Kijk, ik gun iedereen zn eigen ego-trip. Maar moet je, als je samen voor een ideologie of visie staat, en op een dag denkt dat jij het toch echt beter kan uitleggen als die ander, meteen een eigen partij oprichten? Of de partij wiens filosofie je jaren te vuur en te zwaard hebt verdedigd, een mes in de rug steken? Misschien is een goed gesprek en een iets kleiner ego wel beter voor de kiezers. Want daar ging het toch allemaal om?
Marjolein Steffens-van de Water
