Ja, ik ook

Ineens was dat moment er. Dat moment dat je weet, ik moet dit doen.
Dus deed ik het. Ik postte dit op Twitter:

Veel te jong op de verkeerde plek met ’t verkeerde vriendje
Blijft me achtervolgen maar bepaalt niet m’n leven
Dat laat ik niet gebeuren

Het beïnvloedt wel wie je bent
En je levenskeuzes
En hoe je opvoedt
En daar stopt het.
De rest bepaal ik.

Waar ik vanuit mijn hart deze tekst plaatste, mocht ik mijn hoofd niet verliezen.
Het is niet niks wat ik schrijf. De ervaring waar ik op doel al helemaal niet.
Wat haal ik hierdoor overhoop?
Ben ik bereid de vragen die dit oproept, te beantwoorden?
Is dit wél het juiste moment?

Ik had geen idee, maar één ding wist ik zeker.
De enige die dat bepaalt ben ik. Dus zonder aarzeling deed ik het.
Op het moment dat ík dat wilde.
Met de woorden die ík wilde zeggen.
Omdat ík dat besloten had.

Dat een landelijk dagblad me hierna benaderde had ik niet voorzien.
Of ik mijn ervaring wilde delen, net als andere vrouwen en mannen.
Als moeder maar ook als wethouder vind ik dat ik het goede voorbeeld moet geven.
Dat betekent ook mijn stem laten horen. Ook als dat moeilijk is als vrouw.
Opnieuw de afweging. En ik besloot het te doen.
Spannend, beangstigend zelfs.
Want wat zou ik antwoorden op al die vragen die me ongetwijfeld gesteld zouden worden?
Die steeds gesteld worden als vrouwen hun moed bij elkaar rapen en hun verhaal vertellen.
Tot mijn verdriet en dat van vele anderen.

“Waarom kom je hiermee pas nu naar buiten?”
“Heb je wel duidelijk gemaakt dat je dit niet wilde?”
“Had je niet … kunnen doen?”

Als je je nog afvraagt waarom meisjes en vrouwen niet graag praten over hun negatieve ervaringen heb je hier je antwoord.

Het delen van wat me gebeurd is, heeft me een bevrijd gevoel gegeven.
Daarmee was het de juiste keuze. Voor mij.
En daar gaat het om.

Marjolein Steffens- van de Water