Kleine slachtoffers, grote aantallen
Als je je erdoor laat meeslepen, kunnen emoties een valkuil zijn. Voor iedereen. Voor bestuurders misschien wel een beetje meer. In deze Week van de Kindermishandeling merk ik dat het andere uiterste – je voor je emoties afsluiten – een minstens net zo grote valkuil kan zijn. Voor iedereen. Voor bestuurders zelfs een beetje meer.
In deze Week tegen Kindermishandeling mocht ik spreken in de Passage van het Cultuurgebouw. Dat gebeurde onder een indrukwekkende hoeveelheid kinderkledingstukken voorzien van kruisjes en namen. Al dat textiel symboliseerde de vele jonge slachtoffers van de gruwel die kindermishandeling heet, in mijn ogen de grootste misdaad door ouders en verzorgers begaan.
Mijn adem stokte bij het zien van deze rijen vol met truitjes, rompertjes en babypakjes. Mijn maag draaide om bij de gedachte dat voor deze kinderen het leven van jongs af aan een hel op aarde is, dikwijls met onherstelbare schade. In Nederland gaat elke week één kind dood aan de gevolgen. 120.000 kinderen per jaar zijn slachtoffer. Dat is één kind per schoolklas. Ook de klas van mijn kinderen. Ook die van uw kinderen. Laat dat maar even binnenkomen.
Duizelingwekkende cijfers die mij als moeder, oma, mens én wethouder enorm raken. Ik word er misselijk van. Ik word er kwaad om. Ik schaam mij er plaatsvervangend voor..
Waarom?
Omdat het onder onze ogen gebeurt, jaar in, jaar uit. We zijn stille getuigen terwijl de signalen er dikwijls niet om liegen.
Waarom?
Omdat we ónze gevoelens van ongemak en schaamte belangrijker vinden dan de gevoelens van deze kinderen. En dat kan niet. Dat mág niet. Wat nodig is, is dat we de schroom van ons afwerpen. Dat we niet uitstellen naar morgen. Dat we hún stem zijn. Een kráchtige stem, in het belang van een kind. Dat zichzelf niet kan beschermen, dat niet zelf de macht heeft om STOP! te zeggen.
Ongemak en schaamte om melding te doen van dit onrecht mag niet leiden tot het sluiten van je ogen voor de harde werkelijkheid van deze kinderen. Dit kán niet zwaarder wegen dan hun gezondheid of hun leven. Geloof me, de aanblik van hun namen op die truitjes, rompertjes en babypakjes boven mijn hoofd terwijl ik deze woorden uitsprak , weegt oneindig veel zwaarder…
(kunstinstallatie Small Victims, Large Numbers van de Power of Art House is nog tot en met 22 november in het Cultuurgebouw te zien)
Marjolein Steffens-van de Water
