Komkommertijd

U kent het wel. Die tijd dat iedereen even zijn of haar zinnen verzet. Even geen gejaag. Even niet vroeg opstaan. Even lekker relaxen. Misschien met je gezin of met vrienden. Beetje barbecuen. ‘s-Avonds een borreltje op het balkon of in je tuin. Die tijd.

Die tijd dat ook politici even ‘vakantie’ hebben. Geen vergaderingen. Geen stukken lezen. Een beetje bijkomen van een druk politiek jaar. Aandacht schenken aan de dingen waar je normaalgesproken niet genoeg aan toekomt. Klusjes in huis. Op bezoek bij oude vrienden. Lekker ontspannen een boek lezen .

Die tijd dat als je de krant openslaat of het journaal kijkt op televisie, dat je diepte-interviews ziet met mensen die we niet kennen, over dingen waar we ons nooit mee bezighouden. Steeds terugkerende berichten over hetzelfde onderwerp, zonder dat er iets nieuws over te melden is. Artikelen in de krant waarvan je denkt, dat leest niemand.

Dan is het komkommertijd.

Dan zijn redacties en journalisten ‘op zoek naar nieuws’. Nieuws dat de rest van het jaar kennelijk wat minder ‘nieuws’ is. Dan zijn pasgeboren eendjes nieuws. En lezen we dagenlang hoe vervelend het is dat festivalgangers muntjes moeten kopen in plaats van contactloos betalen. En vult de krant zich met het wereldkampioenschap Super Mario Kart in Alphen aan den Rijn.

Dat is voorbij als we allemaal weer aan het werk gaan. Als het drukke leven weer begint. Als we geen tijd meer hebben om massaal te genieten van terrasjes. Als we weer gaan jagen en haasten. Als ook politici zich weer inlezen en uitspreken over van-alles-en-nog-wat. Dan is het ‘echte nieuws’ weer te lezen en te zien.

Een minister die excuses aanbiedt of eigenlijk ook weer niet. Nut en noodzaak van ontgroeningsrituelen en de koopkracht die voor de één toeneemt en de ander weer niet.

Doe mij maar komkommertijd.