Leed en Lef

Natuurlijk weet je als mens, als moeder en als bestuurder dat er gepest wordt. Ook op scholen. En dat dat pijn doet bij kinderen en jongeren. En je weet ook dat het moeilijk is om daar open over te zijn als jongere, in je klas, tussen je vrienden en – misschien ook – je (gevoelde) vijanden. Maar dit had ik niet kunnen bevroeden.

Twee groepen jongeren die zich zo openstelden, zo eerlijk en openhartig vertelden wat hun ervaringen zijn. Wat ze in hun omgeving zagen gebeuren. Waar ze soms zelf aan meededen of waar ze soms zelf het initiatief toe namen. Het leed dat ik zag en voelde, maar ook het lef dat ze toonden door het uit te spreken.

Ik ben onder de indruk. Geschrokken. Van m’n stuk. En er nog meer van overtuigd dat wij, moeders en vaders, docenten en zorgteams, kinderen en jongeren én bestuurders, sámen het gesprek aan moeten gaan. Dat we moeten luisteren naar de verhalen, het leed moeten zien en voelen en ruimte moeten bieden voor lef.

Maar ook dat we bewust moeten worden van wat we zelf kunnen doen. Ieder van ons. En samen. Zowel thuis in het gezin als op school, in de klas, om ons heen. En niet stil te zijn. Niet de zwijgende kijker te zijn of de meeloper. Niet de pester negeren of de gepeste. Want de consequenties zijn té groot om niet te vragen, te luisteren en te praten. En als er één ding duidelijk is, dan is het wel dat wegkijken dé pest is van het pesten.

Marjolein Steffens- van de Water