Meningmoeheid

Al een tijdje hik ik tegen het schrijven van dit blog aan. We hebben in de fractie afgesproken dat iedereen eens in de zoveel tijd een stukje schrijft voor de website. En het maakt niet uit waarover.
Onderwerpen genoeg, dat is het probleem niet. Wat het probleem wel is? Meningmoeheid.

Bij elk onderwerp zijn er uitgesproken meningen te verzinnen. Waarom iets belachelijk is, wat er totaal verkeerd gaat of juist waarom het fantastisch is. En ik merk bij mezelf dat ik daar steeds vaker irritatie over voel. Als ik op Facebook zie hoe over onderwerpen wordt gesproken waar wij als fractie, als raad, als bestuur enorm veel tijd in steken, hoe we iedereen willen betrekken, iedereen tevreden willen stellen, dan kan ik soms niet meer dan zuchten. Ik maak me er heus nog wel eens kwaad over en dan wil ik direct reageren. Maar nee, dan doe ik precies datgene wat mij zo irriteert: ongenuanceerd roepen vanuit je emotie. Wanneer ik na een sessie over de voortgangsrapportage wonen een krantenkop lees (“participatie mag wel wat minder”) die zo ont-zet-tend uit verband is getrokken en wat mij betreft compleet níet de lading van die sessie dekt, is mijn eerste ingeving dat ik de schrijver wil terechtwijzen. Publiekelijk het liefst.

Maar wat dan? Dikke kans dat ik binnen no time in een discussie beland die niets te maken heeft met het oorspronkelijke onderwerp. Als je pech hebt, word je nog uitgemaakt voor landverrader, wegkijker, gutmensch of, zoals wel eens gebeurde: de reet van de raad. Niet dat het iets oplost, want wie gaat er nou harder zijn best doen voor mensen waardoor je wordt uitgescholden, nietwaar?

Even terugkomen over besluiten nemen waarbij je voor iedereen wil zorgen. Dat kan dus niet, hè? Voor iedereen zorgen. En dat is nou precies het probleem. Altijd is er een groepje mensen, hoe klein ook, dat niet precies krijgt wat ze wil. Hoezeer je ook je best doet. Kijk naar de nieuwe commercial van Sire: laat jongens weer ravotten. Kijk naar de genderneutrale keuzes die de NS en Amsterdam maakt. Het roept woede op. Iedereen tevreden willen stellen, levert misschien nog wel meer boosheid op dan scherpe keuzes maken

Lekker dan, een raadslid met meningmoeheid. Moet je wel de politiek in als je moe bent van meningen?
Ja, nee, mag ik even nuance aanbrengen? Laat ik het bij mezelf houden: ik merk dat ik minder snel mijn mening spui sinds ik politiek actief ben. Ik snap dat dit gek overkomt, maar laat het me uitleggen. Juist doordat ik steeds meer mensen spreek, lees, die hun ongezouten mening geven, heb ik mijzelf aangeleerd nog even mijn mond te houden. Het even te laten bezinken. Het nog eens van een andere kant te bekijken. En nog eens. Om er uiteindelijk een weloverwogen, onderbouwde mening over te hebben. Die je best mag horen, als jij er om vraagt. En niet per sé wanneer mijn onderbuik opspeelt.

Sophie van de Meeberg