Ik ben geboren en getogen in Amsterdam.
Mijn ouders, ons gezin, onze familie woonde temidden van allerlei culturen, we hoorden mooie en minder mooie verhalen over andere landen en maakten kennis met levensverhalen van heinde en verre.
Eigenlijk speelde iemands huidskleur bij ons thuis nooit een rol.
We vonden Fatima een lief buurmeisje, Patrick was een voetballer met passie en met Joshua konden we enorm lachen. Mij is niet geleerd in kleur of afkomst te denken of te oordelen.
Toen ik op mijn achttiende thuiskwam met mijn Marcel, vader van een dochter en Surinamer, zei mijn moeder: “Denk daar wel goed over na meis, een man die al een kind heeft, dat is een hele klus.” Over zijn huidskleur is geen woord gewisseld.
Ik heb het moeilijk met de discussie die nu gaande is.
Ik ben een blanke vrouw, getrouwd met een bruine man. Wij hebben samen twee kinderen en hij is al opa van zijn oudste dochter. Wat ik zeg, wordt gewogen als de woorden van een blanke vrouw. Wat weet ik nou van racisme, dat heb ik nooit ervaren. Ja, misschien wat last gehad van discriminatie omdat ik vrouw ben maar verder weet ik niet hoe het voelt om een andere huidskleur te hebben.
Alleen dat laatste klopt. Dát kan ik niet voelen.
Maar denk je nou echt dat een vrouw die meer dan 35 jaar haar leven deelt met een bruine man, zijn kinderen op de wereld heeft gezet en elke dag van hun leven hun moeder is geweest, geen idee heeft?
Ik hóór de stemmen langs het sportveld als er gezegd wordt “kijk uit voor die neger” over mijn oudste zoon. Ik voelde verdriet toen mijn dochter vroeg “waarom heb je mij niet wit gemaakt, mama?” nadat ze weer eens gepest werd om haar prachtige vlechtjes en bruine velletje. En mijn hart doet steeds weer pijn als mensen me doodleuk zeggen “zeker een aangenomen kind?” als ik ze aanwijs nadat ze diverse blanke kinderen met blauwe ogen hebben aangewezen als zijnde “dat is vast jouw dochter/zoon?”.
En ja mensen, dat gebeurt nog steeds.
Dat is mijn wereld.
En dan heb ik nog geen woord gezegd over de vaak onnozele en soms schandalige opmerkingen die ik al jaren lang hoor over hun vader, vaak als mensen geen idee hebben dat hij mijn man is. Zeg me niet dat ik niet weet waar ik het over heb. Ik pretendeer niet dat ik in jouw schoenen kan lopen. Ik loop in de mijne.
Het oordelen over mensen omdat ze niet zo zijn als jij. Ik zou willen dat dit ophoudt. Elk mens wil geaccepteerd worden. Er zijn veel overeenkomsten, maar ook veel verschillen tussen mensen. Maar is dat niet juist heel mooi? Geniet van de verschillen die er zijn, leer ervan, het maakt je leven zoveel rijker. Ik kan het weten, het is mijn wereld. Ik weet niet beter.
