Ongemakkelijke boodschappen

andaag was ik te gast op het Kaj Munk College in Hoofdorp. Ik droeg, net als vorig jaar, voor uit de bloemlezing van briefwisselingen tussen leerlingen en terugschrijvers die vaker te maken hebben met vooroordelen. Dit project dat de school samen met Bureau Discriminatiezaken Kennemerland organiseert, heet de Respect Estafette.
Ook dit keer vond ik het lastig een keuze te maken uit de vele brieven die de leerlingen en ervaringsdeskundigen elkaar schreven. Brieven over homohaat, leven met een handicap, een nieuwe start als ex-gedetineerde, teveel om op te noemen.
En ook dit jaar ben ik onder de indruk van de openheid van zowel de leerlingen als de terugschrijvers. Je zal als jongere maar aan een wildvreemde moeten vragen hoe het voelt om je kleinkinderen niet meer te mogen zien omdat je op latere leeftijd hebt ontdekt dat je transgender bent. Of als ex-gedetineerde moeten uitleggen dat je wel na je detentie je diploma hebt behaald als pedagogisch medewerker, maar voorlopig jongeren niet mag behoeden voor het maken van dezelfde fouten als jij, omdat je pas na 2019 in aanmerking komt voor een VOG.

Dat zijn geen gemakkelijke boodschappen.

Het is gemakkelijker om te oordelen zonder dat je iemand kent. Zonder dat je hebt gevraagd hoe het is om ‘in haar schoenen te lopen’. Zonder dat je de effecten van vooroordelen op de ánder hebt begrepen. En zonder dat je het verdriet, de pijn of soms de boosheid kunt begrijpen. Je vormt je een beeld. Een oordeel. Een vooroordeel.

Dat is té makkelijk.

Ik raad iedereen aan zichzelf een aantal vragen te stellen. En dan in gesprek te gaan met iemand die precies dát is of heeft waar jij een (voor)oordeel over hebt.
Iemand die homo, lesbisch, biseksueel of transgender is. Of doof, gehandicapt of ex-gedetineerd is. Of een andere culturele achtergrond heeft dan jij zelf of een andere huidskleur.
Ik weet zeker dat je daarvan, naast dat je zo de nodige kennis opdoet, ook een hoop andere dingen leert. Zoals compassie, begrip en het vermogen je in een ander te verplaatsen. En hopelijk ook dat verschillen tussen mensen juist goed zijn. Dat diversiteit de wereld mooier en kleurrijker maakt. En dat zo’n gesprek je doet inzien dat er meer overeenkomsten zijn tussen verschillende mensen dan je dacht.

Want dat blijkt uit deze ‘praktijkoefening’ die jongeren van het Kaj Munk College en hun terugschrijvers hebben gedaan.
En dat vind ik in ieder geval een prachtige uitkomst. Respect.

Marjolein Steffens- van de Water