Participatiegids

Maar uiteraard ook aan de andere leden van het college. Want met participatie is het net als met financiën en eigenlijk elk beleidsterrein zo dat er weliswaar één naam van een bestuurder achter staat, maar dat wil niet zeggen dat de anderen er niet naar hoeven om te kijken. Ik ben dus niet de participatiepolitie van het college. Wel de participatiegids. En soms de aanjager.

Een aantal raadsleden greep het debat over de Voorjaarsnota aan om het hart te luchten over het participatiebeleid, één van de prioriteiten van dit college. Er stond niemand op de banken om een lofzang af te steken of een wave op gang te brengen en er heeft ook niemand een high five met me gemaakt. De gemeenteraad deed gewoon waarvoor hij is ingesteld: hij denkt, praat en beslist (mee).
Toch is de kritiek lang niet altijd eenduidig. Ik kreeg, niet voor het eerst, te horen dat er te veel participatie is. Dat er te weinig participatie is. Dat er meer, nee, juist minder inwoners bij de participatie betrokken hadden moeten worden, dat niet duidelijk is waar wel en waar niet over mag worden meegepraat en meebeslist. En natuurlijk werd ook weer aan de orde gesteld dat ondanks participatietrajecten, inwoners en ondernemers het niet eens zijn met een besluit.

Geloof me of niet, ik kan veel met deze kritiek. Participatie is, zo blijkt maar weer eens, maatwerk en daarvan weet je dat dat steeds weer bijstelling behoeft. Wat participatie niet is, is het iedereen naar de zin maken. Het is geen tovermiddel waarmee we alle neuzen in dezelfde richting laten wijzen.
Participatie is als ‘product’ niet of moeilijk aan de man (of vrouw) te brengen. Daarom ben ik ook niet verdrietig of teleurgesteld dat er door het participatiebeleid geen erehagen ontstaan of standbeelden worden opgericht. Als inwoners of ondernemers na een participatietraject ‘hun zin’ krijgen, krijg ik geen schouderklopjes. De participant zal eerder concluderen dat hij anderen toch maar mooi heeft overtuigd. En daar heeft hij of zij nog gelijk in ook. Omgekeerd geldt dat iemand die teleurgesteld is in de uitkomst en het participatiebeleid als oorzaak en de bestuurder als schuldige aanwijst, niet per se gelijk heeft.

Dit college heeft de deuren wijd open gezet voor participatie. Niet alleen omwille van het reactieve meepraten en -beslissen maar juist ook om inwoners en ondernemers met initiatieven de ruimte te geven. Het is daarom logisch dat er ook mensen door die open deuren naar binnen willen, sterker nog, dat is de bedoeling. Ik concludeer dan ook dat het participatiebeleid in Haarlemmermeer groeit en bloeit met tot dusverre als meest in het oog springende bloem Hoofddorp-Centraal als resultaat.
Ik klaag dus niet. Ik denk mee, ik stuur soms en breng hier en daar iemand op een idee. Ik denk dat de inwoners en ondernemers pas echt in opstand komen en het gemeentebestuur zich grote zorgen moet maken als participatie in de polder wordt teruggeschroefd, als inwoners en ondernemers niet meer mee kunnen denken, praten en beslissen.
Dat zie ik als de ‘legacy’ van het participatiebeleid: dat voor hen, ambtenaren en voor ons, het gemeentebestuur de weg terug geen optie is. Nu niet, straks niet, nooit.

Marjolein Steffens- van de Water