Samen dragen, niet kapot klagen
Overvalt het u ook wel eens? Zo’n klagende werkdag. De Klaagmuur cultuur in volle bloei. Geef een onderwerp en een willekeurige Nederlander weet er wel iets over te klagen. Je kan het zo gek niet bedenken of mensen klagen erover. Als je vervolgens na zo’n werkdag met een gezelschap gaat borrelen gaat het klagen onafgebroken verder. Dagje Artis met de kinderen was een hel, lelijke dieren en tot overmaat van ramp stonk de tapir vreselijk. De file bij de McDonalds leverde ongeduldige schreeuwende kids op en ik had al zo slecht geslapen afgelopen nacht, snurkende partner, zoemende muggen, lawaai van vliegtuigen, hangjongeren, herrie van de buren, kon mijn auto niet voor de deur parkeren en eindigt vaak met bezwaar x-y-z want ons woongenot is aangetast, ons recht op vrij uitzicht is verdwenen en als uitsmijter altijd de standaard opmerking: “Zeg: wat doen jullie eigenlijk in die Gemeenteraad voor ons?”
Ik stel mezelf vaak de vragen: Waarom zien mensen de positieve dingen in het leven niet meer? Waarom kunnen mensen niet meer waarderen wat ze wel hebben? Waarom moeten we ons altijd blind staren op mensen die meer hebben dan wij? Waarom mogen we ons niet vergelijken met de allerarmsten op deze wereld en beseffen dat we in rijkdom leven met relatieve zekerheid? Waar ter wereld krijg je die zekerheid? Waar ter wereld krijg je een bijstandsuitkering als je niet voor je eigen inkomen kunt zorgen? Waar ter wereld krijg je WW als je geen baan hebt? Waar ter wereld krijg je WAO als je arbeidsongeschikt bent? En waar ter wereld krijg je AOW als je 65/67 bent? Oja en als echt tegen zit rolt er nog een pensioentje op de deurmat.
De landelijke verkiezingen zijn in aantocht en kent inmiddels een keuzemenu van steeds meer politieke partijen, waarbij verbaal alles is geoorloofd om de sympathie van klagend Nederland te winnen.
Waar komt die klaagcultuur toch vandaan? Leven in een van de rijkste landen ter wereld maar het is kennelijk niet genoeg. Recent werd ik verrast door een verfrissende column van Annemarie van Gaal in de Telegraaf. Deze column was een oproep tot vereenvoudiging van procedures en systemen die nu gelden in Nederland en zij pleitte o.a. voor een basisinkomen 60+ omdat langzamerhand door een spaghetti van regelingen voor ons Nederlanders het leven alleen maar complexer is geworden. Onze systemen worden steeds ondoorzichtiger, tijdrovender en vooral duurder. Ik denk dat Annemarie van Gaal een punt heeft. We hebben het leven te ingewikkeld gemaakt, we zien door de bomen het bos niet meer.
Simpel gezegd: we moeten terug naar “back to basic”: doen wat gedaan moet worden op de meest eenvoudige wijze. Het bespaart iedereen ergernis, tijd en geld. Annemarie van Gaal pleitte voor het afschaffen van de bureaucratie om 60-plussers op te zadelen met niet-realistische zaken als sollicitatieplicht en werkgevers die een dagtaak hebben aan het bestuderen van de subsidieregels voor 60-plussers.
Een basisinkomen voor 60-plussers en het niet langer financieel afstraffen van hulp als oppas (voor kleinkinderen), partnerzorg, mantelzorg, samenwonen, etc. Dat voorkomt het zinloos rondpompen van geld en neemt het onrechtvaardigheidsgevoel weg. Het verhoogt de motivatie voor ouderen die, in de jaren waarin het nog kan, zich willen inzetten voor de maatschappij en kunnen meedraaien zonder beperkingen, drempels en regels, zonder ergens op gekort te worden of in te leveren. Hoe fijn is dat.
Ouderen die ongestraft kunnen samenwonen met anderen, daardoor minder hulpbehoevend en afhankelijk zullen zijn. Het is gezelliger en er ontstaat ruimte op de arbeidsmarkt en de woningmarkt. Win-Win. Hulde aan dat idee.
Het is zeer de moeite waard om daar serieus in te duiken en nu eindelijk eens de samenleving echt te moderniseren. Eenvoud is goud.
Wie van de landelijke partijen durft die handschoen op te pakken?
Johan G. Rip
