Superjuf, supermees en het lerarentekort

Als iemand mij als meisje vroeg “wat wil jij later worden als je groot bent?”, was het antwoord steevast “juf!”. En dat is jaren zo gebleven. En waarom?
Omdat ik, een boekenwurm pur sang, een leraar had op de basisschool, die elke week voorlas en dat zo geweldig deed, dat ik hem – als ik mijn ogen dicht doe –
nu nog kan horen voorlezen uit ‘De meester van de zwarte molen’.
Ademloos zat ik te luisteren en ik vond het telkens jammer als de bel ging om naar huis te gaan.

Hij was mijn voorbeeld. Zo wilde ik ook worden.
Precies dát is wat veel leraren teweeg brengen. Boeien, inspireren, het voorbeeld zijn voor kinderen en ze daarmee laten ontdekken wat ze leuk vinden, welke talenten ze hebben en ze het zelfvertrouwen geven dat ze hun dromen kunnen laten uitkomen.

Toen onze lokale boekhandel mij vroeg of ik de prijs wilde uitreiken van hun ‘Superjuf, Supermees’ verkiezing, zei ik direct ja. Leraren zijn mijn ‘favoriete’ mensen.
Hun betekenis in het leven van kinderen is onvoorstelbaar groot. Ik zet ze dan ook graag in het zonnetje, zeker als het ‘hun kinderen’ zijn (zoals ze hun leerlingen vaak noemen) die ze hebben genomineerd. En het was dan ook een feest om te doen, afgelopen dinsdag. Juf Marjolein Carstens werd die dag de ‘winnaar’ maar ik kan u verzekeren dat dat ook geldt voor zóveel van haar collega’s. Stuk voor stuk betrokken, enthousiaste, creatieve inspirators voor onze kinderen, daar ben ik enorm trots op!

Dat is ook wat ik probeer over te brengen als ik, als wethouder Onderwijs, op scholentour ben. Dat ik trots ben op onze leraren, dat ik graag meekijk naar hoe ze onze kinderen van-alles-en-nog-wat bijbrengen. Dat het zo belangrijk is dat ze dat doen en dat ik blij ben dat we in Haarlemmermeer een zo divers aanbod hebben dat er bijna voor elk kind een plekje is waar ze zich thuisvoelen.

Dat ik zo warm welkom wordt geheten door de leraren, de kinderen, de ouders en directie voelt goed. Ze vertellen openhartig en enthousiast over hun school, de speciale lesmethode die ze hanteren, welke extra zorg ze bieden voor kinderen die dat nodig hebben en waarom.

Ik gun onze kinderen dat hun leraren hetzelfde gevoel bij ze teweeg brengen dat ze mij bezorgden. Het gevoel dat je net zo wilt worden als zij. Zodat als hen wordt gevraagd wat ze later willen worden, ze ‘juf’ of ‘meester’ roepen. Dat is de mooiste erkenning die een leerkracht kan krijgen. En meteen een oplossing voor het lerarentekort.

Marjolein Steffens- van de Water